ღدنیای منღ

یه دقیقه هایی توی زندگی هست ک دلت نمیخواد بگذره

همه چی خوبه و سرجای خودشه. مکان قشنگ، آدمای خودت، بوی خوب، حس خونه و...

اونجاس ک یا تمام وجودت میخوای ترمز زمان رو بکشی و تا آخرش همونجا کنار جاده واستی برای همیشه. ولی نمیشه. اون لحظه هم میگذره و میره لای صفحه های قشنگ زندگیت. درسته اون لحظه رو دوس داری و دلت میخواد تا آخر به همون صفحه نگاه کنی ولی اگ این کارو کنی پس کی بقیه ی کتابو بنویسه؟!

افرادی رو میشناسم ک سعی میکردن برخلاف جریان این رودخونه پارو بزنن ولی ن میتونستن ب نقطه قبلی برگردن و ن با جریان زندگی جلو رفته بودن، فقط یه جایی اون مابین زندانی کرده بودن خودشونو

این محدودیت بعد زمان توی این دنیای فیزیکی داره دیوونم میکنه!