بذار هرچي دلت ميخواد بهونه بگيره
يه خدايي اون بالا نشسته ك تورو آفريده و هواي قلبت رو داره
يه نوشته هايي جاش ن تو دفتره ن توي اين وبلاگ فقط بين خودت و خداي توعه
توي دلت داد بزن و صداش كن...
من آخرش يه داستان ليلي و مجنون مينويسم ك توش ليلي و مجنون تو دانشگاه با هم آشنا ميشن و يه شب قرار ميشه اكيپي برن بيرون و لي مجنون هماهنگ ميكنه ك با بقيه ك داخل محوطه ميزهاي كافه نيان و از بيرون نظاره گر باشن ك ليلي مياد ميشينه جلو مجنون و درحاليكه اصلا انتظارشو نداره مجنون ازش ميخواد ك با هم باشن تا اخر عمرشون:")♡♡♡♡♡
بر اساس تجربيات، وقتي دلم اينجوري سنگيني ميكنه يني اينكه يا بايد برم يا بايد تحمل كنم
ولي الان نميدونم بايد كدوشو انجام بدم :")💔
اينكه نميدوني مشكل كار كجاعه از اينكه خود كار نتيجه نميده بيشتر اعصابم رو درگير ميكنه...
يكي از كشفياتي ك توي اين سفر بهش رسيدم:
آدماي درونگرا ك دوس دارن از منظره لذت ببرن ميرن كنار پنجره ميشينن داخل اتوبوس:)
كسايي ك حرفاي زيادي براي گفتن دارن ميرن اون سمتشون ميشينن تا بتونن با همه تعامل داشته باشن:)
بنظرم آدم هرجايي ميره يه تيكه از خودش رو اونجا جا ميذاره، اگ از اونجا زياد رد بشه ب يه لولي ميرسه ك حس ميكنه اون مكان پر از خودشه و يه جورايي ميشه گفت خودشه...
يه سري آدما رو ميبينم ك با اينكه به يه جاي خيلي خوبي رسيدن ولي بازم ناراحتن. وقتي باهاشون حرف ميزنم متوجه ميشم اينا تلاش كردت، خيلي هم تلاش كردن، از ۱۰۰ تا پله ۹هتاش رو بالا رفتن ولي زورشون ديگه ب اون ۴تاي آخر نرسيده، حالا بجاي اينكه ب خودشون افتخار كنن ۹۶ تا پله رو اومدن بالا غصه ي اون ۴تاي ديگ رو ميخورن. ميگن تلاشمون براي ۱۰۰ بوده و اين ۹۶ صداي شكست ميده يني ب نسبت تلاشمون نتيجه نگرفتيم...
بيرحم ترين قانون دنيا اينه ك براي بدست آوردن چيزي، بايد چيز ديگه اي رو از دست بدي...
ولي من دلم ميخواد توي يه لحظه ي هرچند كوتاه همه ي چيزايي ك ميخوامو با هم داشته باشم:)♡